Αβέρωφ Νεοφύτου: Δεν είμαι κυνικός, είμαι πολύ ευαίσθητος

Δεν είμαι ο άνθρωπος που λέει «Εγώ εν τζιαι» και φταίω όλους τους άλλους.

Για την παρεξηγημένη, όπως υποστηρίζει, εικόνα του που τον αδικεί, μίλησε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη την Κυριακή στο περιοδικό Down Town και στο Θανάση Φωτίου, ο υποψήφιος για τη προεδρία της Δημοκρατίας, Αβέρωφ Νεοφύτου. Διαβάστε σχετικό απόσπασμα από τη συνέντευξη.

Σε μια παλαιότερη συνέντευξή σας, είχατε πει πως, το 2006, όταν αποφασίσατε να βάλετε υποψηφιότητα για βουλευτής στη Λευκωσία, στο πίσω μέρος του μυαλού σας, είχατε την διεκδίκηση της προεδρίας του κόμματος. «Δεν το κάνω για να βγω βουλευτής, βάζω υποψηφιότητα, γιατί κάποια στιγμή θα διεκδικήσω την προεδρία του κόμματος. Αν βγω βουλευτής Λευκωσίας, κάποια ώρα θα βγω και πρόεδρος του κόμματος», είχατε πει. Ακολουθήσατε ανάλογο σκεπτικό και με την προεδρία της Δημοκρατίας;

Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι, ναι, δεν πάω του κουτουρού. Βάζω στόχους. Φρεσκάροντας τη μνήμη μου, θυμάμαι όντως, που είχα βρεθεί στο Χίλτον με έναν αγαπητό και σεβαστό φίλο, τον Πέτρο Μιχαηλίδη. Καθώς φεύγαμε, έτσι σωματώδης καθώς είναι, με αγκάλιασε και μου είπε, «Ρε παφιτούδι, εσκέφτηκες το καλά και θα βάλεις υποψηφιότητα στη χώρα; Ξέρεις μας καλά εμάς τους χωραϊτες; Δεν ψηφίζουμε χωρκατούδκια...». Του είπα, «Πέτρο μου, βουλευτής ήμουν και το 1996, έκανα και Υπουργός, εγώ θέλω να προχωρήσω στην πολιτική. Και, μάλιστα, θέλω κάποια στιγμή να γίνω πρόεδρος του Συναγερμού». Ήμουν τότε 45 χρονών. «Ναι, θέλω να δοκιμάσω. Αν δεν εκλεγώ, πάει να πει πως ο κόσμος ως εκεί με θέλει, έναν περιφερειακό παίκτη. Αν όμως εκλεγώ, κάποια στιγμή θα διεκδικήσω την προεδρία του κόμματος».  Δεν πρέπει να φοβόμαστε να πάρουμε ρίσκα. 

Ξέρετε, είχα διαβάσει μια συνέντευξή σας, πριν από ενάμιση χρόνο, στην Ελένη Ξένου και στην Καθημερινή, απ’ την οποία εκείνο που αποκόμισα είναι πως, από την αρχή της πορείας σας, το πείσμα σας να αποδείξετε σε όλους ότι ο Αβέρωφ μπορεί, ότι το «χωρκατούδι» θα τα καταφέρει, -«θα σας δείξω ποιος είμαι», «εσείς θα μείνετε δαμαί αλλά εγώ εν να πεταχτώ του χωρκού», είναι μερικές από τις εκφράσεις που σημείωσα. Και διέκρινα, επίσης, και μια αγωνία να σας αποδεχτούν ή να σας παραδεχτούν, αν προτιμάτε, οι «χωραϊτες»...

Να σας διακόψω. Ο στόχος και το πείσμα δεν ήταν, για να δείξω στους χωραΐτες ποιος είμαι. Το πείσμα ήταν να αποδείξω ποιος είμαι. Σκέτο. Διότι, στην Αργάκα, όταν ήμουν μικρός, ούτε για χωραΐτες ξέραμε ούτε για Λευκωσία. Και είπα και σ’ άλλες συνεντεύξεις για το μπούλινγκ που βίωσα, επειδή γεννήθηκα με πτώση βλεφάρου. Το πείσμα, λοιπόν, ήταν για να αποδείξω ποιος είμαι, πως η πτώση βλεφάρου δεν είχε να κάνει με τον νου μου και πως η εμφάνιση -η όποια εμφάνιση- δεν πρέπει να αποτελεί κριτήριο και να καθορίζει κάποιον. Άλλωστε, αν το μελετήσετε, θα δείτε πως όλες οι κοσμογονίες που άλλαξαν τον κόσμο, δεν προέκυψαν από τα «πρότυπα». Αυτό ήταν τότε το μήνυμα που ήθελα να στείλω και αυτό πρέπει να είναι και σήμερα το μήνυμα που πρέπει να στέλλουμε στην κοινωνία.

Σεβαστό. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, εάν σ’ αυτή την προσπάθεια, και έχοντας αυτό κατά νου, το να τα καταφέρει δηλαδή το «χωρκατούδι», να μπει στα σαλόνια των χωραϊτών και να γίνει βασικός παίκτης του πολιτικού παιχνιδιού, ασυναίσθητα ή από κεκτημένη ταχύτητα, αποκοπήκατε από εκείνα που σήμερα επικαλείστε συχνά, τα της καταγωγής και προέλευσής σας...

Αποκόπηκα, είναι γεγονός. Και ήταν το μεγάλο μου κενό. Η απλή καθημερινότητα. Να κατεβώ σ’ ένα μπακάλικο, να μπω σε ένα σπίτι, να μιλήσουμε ανθρώπινα... Μου λείπει. Μου έλειπε. Και μου στοίχισε. Αλλά, ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, είχαμε άλλο διακύβευμα. Να σώσουμε τη χώρα. Το ένα ερχόταν πίσω από το άλλο. Δεν ανασάναμε. Και γίναμε όπως τα μηχανήματα. Ο κόσμος είχε τα προβλήματά του και έβλεπε έναν Αβέρωφ σκληρό στα μάτια του, που δεν έδειχνε ευαισθησίες, αλλά... Σίγουρα κανείς δεν θέλει έναν χειρουργό, αλλά αν δεν μπει πίσω από το χειρουργείο ο χειρουργός, να κάνει την επώδυνη επέμβαση, ο ασθενής δεν θα ζήσει. Έτσι έβλεπα την υποχρέωσή μου έναντι του τόπου. Λέτε να μην είχα το μέσο μυαλό, να διακρίνω τι θα ήταν καλύτερο για το προφίλ μου;  Έθεσα προτεραιότητα το αποτέλεσμα. Έκανα λάθη; Βεβαίως και έκανα λάθη. Όταν είσαι στην πρώτη γραμμή και δίνεις μάχες, έχεις και αστοχίες, έχεις και παραλείψεις.

Θα αλλάζατε κάτι πάνω σας;

Ναι. Είναι κάτι που, μάλιστα, θα άλλαζα χτες. Να εξωτερικεύω το συναίσθημα... 

Γιατί δεν το κάνατε μέχρι τώρα;

Δεν άφησα ποτέ να εκφραστεί δημόσια το συναίσθημα. Έβλεπα την πολιτική μόνο ως θέμα αποτελέσματος. Δεν με ενδιέφεραν σχόλια και παρεμφερή θέματα. Ό,τι κι αν έλεγαν, εγώ ήμουν προσηλωμένος στο αποτέλεσμα.  Κι όμως, σας εξομολογούμαι, είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος.

Σας συνοδεύει η εικόνα του κυνικού...

Ναι, διότι άλλο η πραγματικότητα, το ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια και άλλο η εικόνα που οι άλλοι έχουν για το ποιοι είμαστε. Δεν θα έλεγα ότι είμαι κυνικός. Μερικές φορές η αποφασιστικότητα μοιάζει στα μάτια της κοινωνίας με σκληρότητα. Επίσης, η προσήλωση στον στόχο μπορεί να δίδει την εικόνα του άκαμπτου. Αν ήμουν άκαμπτος, δεν θα ήμουν ο πολιτικός που πέτυχε τόσες μεγάλες συγκλίσεις  σε  δύσκολους καιρούς για τον τόπο.  Έχω, όμως, στοχοπροσήλωση...

Είχατε πει κάτι παρόμοιο σε μια άλλη συνέντευξή σας. Είχατε πει κάτι - «δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έχω κάνει λάθη. Συνειδησιακά, όμως, νιώθω εντάξει με τον εαυτό μου. Και έχει διαφορά – ξέρετε- η πραγματικότητα από την αντίληψη. Κρινόμαστε από την αντίληψη και όχι από την πραγματικότητα. Κι εγώ, σύμφωνα με την αντίληψη, μπορεί να είμαι ο πιο ανήθικος πολιτικός του κόσμου». Είναι φανερό ότι αισθάνεστε αδικημένος από την εικόνα που υπάρχει για σας. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Εσείς; Εμείς, μήπως, με την κριτική μας;  Άλλοι παράγοντες;

Δεν είμαι ο άνθρωπος που λέει «Εγώ εν τζιαι» και φταίω όλους τους άλλους. Από την αρχή σάς είπα πως, στην προσπάθεια να πετυχαίνω τους στόχους, όχι μόνο δεν έβγαλα συναίσθημα, αδιαφορούσα γενικά για την εικόνα μου. Ποτέ δεν πήγα να τζηέψω τον Αβέρωφ. Ήθελα να περάσω τους προϋπολογισμούς; Αδιαφορούσα αν έλεγαν πως τάχα έταξα στον Σιζόπουλο την προεδρία της Βουλής. Όταν προσπαθούσα να βρω συνεργασία με τον Νικόλα, σε δύσκολα ζητήματα, με μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικής μειοψηφίας, για να καταφέρουμε να βγούμε από το μνημόνιο, ξέρετε πόσες φορές συναντήθηκα μαζί του; Αν με ένοιαζε η εικόνα μου, δεν θα κουβαλούσα μαζί μου τις κάμερες να διαφημίσω τις προσπάθειές μου; Με ενδιέφερε μόνο το αποτέλεσμα. Τι μου έμενε στο τέλος; Η εικόνα του μάγειρα του παρασκηνίου. Λες και μαγείρεψα κάτι, για να φάει ο Περικλής μου και όχι για να ορθοποδήσει ο τόπος μας. Επιπλέον, ναι, είμαι φιλελεύθερος, έδωσα μάχες για την ελεύθερη οικονομία. Διότι χωρίς ελεύθερη οικονομία, χωρίς να δουλέψει ο ιδιωτικός τομέας, δεν υπάρχει ευημερία.  Από τις πολιτικές μου για ενίσχυση της κυπριακής οικονομίας, επωφελήθηκαν κάποιοι ιδιώτες επιχειρηματίες; Βεβαίως. Φυσικό επακόλουθο. Αλλά δεν εξυπηρετούσαμε συμφέροντα. Την οικονομία του τόπου εξυπηρετούσαμε. Μπήκα μπροστά για τη φιλελευθεροποίηση του ωραρίου. Μου φόρτωσαν ότι ήθελα να εξυπηρετήσω όσους έχουν σούπερ μάρκετ, τους έβγαλαν και συνεταίρους μου, κι όχι διότι δεν νοείται, τουριστική χώρα, να κατεβάζει ρολά ή να μην μπορεί ο σκληρά εργαζόμενος μεροκαματιάρης, το Σαββατοκύριακο να βρει ανοικτά μαγαζιά. Ποιον εξυπηρετούσα;  Έχει κανέναν που λέει μπράβο του Αβέρωφ που το 2000 μπήκε στη φωτιά και επέβαλε το ΒOT στο αεροδρόμιο; Θα είχαμε τουρισμό και οικονομία σήμερα, αν μέναμε με τις παράγκες του παλιού αεροδρομίου Λάρνακας και Πάφου; Αλλά τι έμεινε; Η τάτσα στον Αβέρωφ ότι εξυπηρέτησε συμφέροντα. Τα εύσημα στον Χριστόφια, που έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων! Το αποτέλεσμα; Η οικονομία πάει καλά.

Πηγη:Φilenews