Μία αληθινή σχέση ανθρώπου-σκύλου

Κάθε καλοκαίρι μέχρι τα 18 του ο Μανωλιός πήγαινε στο εξοχικό των παππούδων του, προκειμένου να περάσει τις διακοπές του. Το σπίτι αυτό βρισκόταν μακριά από κάποιο χωριό και κάπου χαμένο μέσα στο δάσος. Εκτός λοιπόν από την οικογένειά του, έψαχνε τρόπους για να περάσει την ώρα του και να βρει συντροφιά. Ασχολούταν με τη κηπουρική, τα video games, τις βόλτες στα χωράφια, το κόψιμο των ξύλων για τη ψησταριά κτλ. Ωστόσο, ένα από αυτά τα καλοκαίρια, έμελλε να είναι εντελώς διαφορετικό.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήταν 16 Ιουνίου, ημέρα Πέμπτη. Ο Μανωλιός ξεκίνησε με τη μητέρα του και τα αδέρφια του, αλλά και όλα όσα θα χρειαστούν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, με προορισμό το εξοχικό τους. Όταν έφτασε εκεί, αντίκρισε ένα αδέσποτο σκυλάκι να κάθεται έξω από την αυλή του σπιτιού και να τους κοιτάει επίμονα. Ήταν σαν ένας ντροπαλός επισκέπτης. Κοιτούσε, μα δε πλησίαζε... Ο Μανωλιός κατευθείαν έσπευσε να το πλησιάσει! Με το που έφτασε πίσω από τα σύρματα, το σκυλί άρχισε να φοβάται και να κάνει τα πρώτα του βήματα πίσω. Φαινόταν σαν να είχε κακοποιηθεί από κάποιο αφεντικό στο παρελθόν και να του ήταν δύσκολο να ξανά εμπιστευτεί... Κάθε φορά που ο Μανωλιός πλησίαζε πιο κοντά, κάθε φορά ο Ντένις (έτσι τον είχε ονομάσει) έκανε ένα βήμα πίσω. Με το που αντιλήφθηκε πως μάλλον δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος αποφάσισε να σταματήσει, να κάτσει δίπλα του και να περιμένει. Πέρασαν 12 ώρες και στη συνέχεια πήγε σπίτι να κοιμηθεί. Την επόμενη μέρα ξανά το ίδιο και η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για 3 ημέρες.

Τη τέταρτη μέρα σαν κάτι να τον κέρδισε, καθώς μπήκε στην αυλή και πλησίασε από μόνος του! Η επιμονή του Μανωλιού τον κέρδισε! Από κει και πέρα όπως καταλαβαίνετε ξεκίνησε μία κλασσική ιστορία σκύλου-αφεντικού: μαζί στη θάλασσα, μαζί στη γυμναστική, μαζί για βόλτα. Τα πάντα μαζί. Εξάλλου, ο Μανωλιός ζούσε πρώτη φορά την εμπειρία κατοικίδιο και ήταν εκστασιασμένος. 

Μια μέρα, ο Μανωλιός είχε μαλώσει με τους δικούς του για ένα οικογενειακό θέμα και έφυγε από το σπίτι για να ξεχαστεί. Δεν ήταν καλά και έβαλε τα κλάματα. Ο Ντένις παρατηρώντας τον Μανωλιό, τον ακολούθησε διακριτικά. Στη βόλτα που ακολούθησε μπορεί να μη μίλησε ποτέ, αλλά ήταν πάντα εκεί(κοίτα ενσυναίσθηση!).

Για να μην σας τα μακρηγορώ, γιατί και το κέιμενό μου πρέπει να έχει και ένα συγκεκριμένο όριο λέξεων (χαχα), αυτή η σχέση κράτησε για 2,5 μήνες, μέχρι που τελικά τελείωσε το καλοκαίρι και δυστυχώς ο Μανωλιός έπρεπε να επιστρέψει στη κανονικότητα. Και η κανονικότητα έλεγε πως λόγω των οικονομικών δυσκολιών, αλλά και εξαιτίας του μικρού σπιτιού στο οποίο διέμενε, δεν θα μπορούσε να πάρει τον Ντένις μαζί του. Τη μέρα της αποχώρησης, ο Ντένις κυνήγησε το αυτοκίνητο μέχρι τη στιγμή που τον παράτησαν οι αντοχές του... Ο Μανωλιός συγκινήθηκε και γύρισε στη μαμά του με ένα παράπονο και της είπε: ”Μακάρι μαμά να μπορούσαμε να το κρατήσουμε”. 

Μετά από μία εβδομάδα ο Μανωλιός παρακάλεσε τους παππούδες να το πάνε μία γειτόνισσα, η οποία είχε ήδη 3 σκυλάκια, ώστε να το φιλοξενήσει έως ότου τον βρει νέους ιδιοκτήτες. Από ότι έμαθε ο Μανωλιός λίγες ημέρες αργότερα, ο Ντένις δόθηκε σε μία άλλη οικογένεια.

Δε ξέρω αν ο Ντένις βρήκε τη γαλήνη του μετά από αυτή την εξέλιξη και μάλλον ποτέ δεν θα το μάθουμε... Το σίγουρο είναι πως ο Μανωλιός μάλλον όχι. Απλά με το χρόνο η πληγή επουλώνεται και ξανά ανοίγει μόνο όταν τη σκαλίζει...