ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ!

Εις μνήμην των αδικοχαμένων γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους “συντρόφους” τους…

Με αφορμή τα περιστατικά των γυναικοκτονιών τον τελευταίο καιρό ερχόμαστε σε θέση προβληματισμού και συλλογισμού για το τι τελικά ωθεί αυτούς τους ανθρώπους στην εγκληματική πράξη της δολοφονίας. Να τονίσουμε αρχικά πως κάθε μορφή σχέσης έχει τις ρήξεις της σε έναν ισορροπημένο και φυσιολογικό βαθμό , λόγω διαφωνίας απόψεων και χαρακτήρων πιθανότατα. Τι γίνεται όμως όταν η ένταση της διαφωνίας ξεπερνά το όριο της λογικής; Τι έκβαση μπορεί να έχει το περιστατικό αυτό; Από που προέρχεται τόση τοξικότητα και βία μεταξύ ανθρώπων με τόση οικειότητα και δέσιμο; 

Να στρέψουμε την προσοχή μας στο προφίλ και τα χαρακτηριστικά του δράστη που εν τέλη διέπραξε τον φόνο, σκότωσε την σύντροφο του. Πολλά κοινά τα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς και προσωπικότητας είναι ανάμεσα σε τέτοιου είδους δράστες. Μέσα από ψυχολογικές και εγκληματολογικές έρευνες βλέπουμε τέτοια άτομα να έχουν κοινωνικοπαθητικά - ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά. Τα άτομα αυτά έχουν πολλές εμμονές και χαμηλή αυτοεκτίμηση σε σημείο που ζηλεύουν τον σύντροφο τους και την κάθε επιτυχία του. Επίσης, βλέπουμε χειριστικές και ψυχολογικά εκφοβιστικές συμπεριφορές καθ’ όλη την διάρκεια της σχέσης τους με τα θύματα. Η παθολογική ζήλια και η δόλια σκέψη είναι πυροδοτητές των εμμονικών σκέψεων που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται έντονες και κατά πάσα πιθανότητα ανεξέλεγκτες και άκρως επικίνδυνες.  

Έχει παρατηρηθεί πως, τέτοιου είδους άτομα βρίσκουν ευάλωτα θύματα και στην αρχή τους επιδεικνύουν υπερβολική προσήλωση και “αγάπη” μέχρι να κερδίσουν την εμπιστοσύνη , να υπάρξει ένα δέσιμο και έπειτα να πέσει σιγά - σιγά η μάσκα και να καταλήξει το θύμα υποχείριο και “σάκος του μποξ” σε οτιδήποτε προκαλέσει δυσφορία στον θύτη. Η υπερβολική αγάπη είναι δείγμα ανισορροπίας και πιθανόν να καταλήξει σε παθολογική ή ίσως να ξεκίνησε παθολογική και να είναι μοτίβο της συμπεριφοράς και προσέγγισης του κάθε θύτη , αναλόγως την περίπτωση. Όλη η βίαιη συμπεριφορά προμηνύεται καθ’ όλη την αλληλεπίδραση μέσα στην σχέση . Κάποτε είναι αυτό που λέμε ο έρωτας είναι τυφλός και τα θύματα δεν θέλουν να δουν και να αναγνωρίσουν αυτές τις συμπεριφορές. Κάποτε δικαιολογούν κάποιες από τις πράξεις των θυτών και παίρνουν μερίδιο ευθύνης και κάποτε έχουν αναγνωρίσει όλα τα σημάδια βίαιης και τοξικής συμπεριφοράς και προσπαθούν να φύγουν , όμως υπάρχουν άλλοι παράγοντες που εμποδίζουν το θύμα να βγει από τον φαύλο κύκλο της τοξικής και βίαιης σχέσης. Υπάρχει και η περίπτωση που τολμούν να φύγουν τα θύματα και ο θύτης πάλι είναι ασταμάτητος και διαπράττει το έγκλημα. Η βία είναι βία και σε καμία περίπτωση δεν είναι ορθό μέσο αντιμετώπισης των καταστάσεων, εξαιρουμένου του ενδεχομένου αυτοάμυνας σε περίπτωση κινδύνου. 

 Τον Ιανουάριο, φεμινίστριες καλλιτέχνιδές γέμισαν την κεντρική πλατεία της Πόλης του Μεξικού με κόκκινα παπούτσια για να τιμήσουν τις αγνοούμενες και δολοφονημένες γυναίκες της χώρας. Eyepix/NurPhoto via Getty Images

Ο θύτης που ασκεί βία σε γυναίκες (και γενικά σε άλλους ανθρώπους) φτάνει στο σημείο να διαπράξει έναν φόνο και να αποτελειώσει με βάναυσο και ψυχρό τρόπο τη γυναίκα που θεωρούσε σύντροφο του, συνήθως δεν δείχνει το πραγματικό χειριστικό πρόσωπο του στον περίγυρο του και στους φίλους του και αφού γίνει το έγκλημα όλοι απορούν πως αυτό το ήρεμο και ευγενικό παιδί έκανε κάτι τέτοιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις η οικογένεια του θύτη γνωρίζει σε ένα βαθμό την συμπεριφορά του. Κάποτε οι οικογένειες έχουν την τάση να μεταφράζουν λάθος τα γεγονότα και τις συμπεριφορές για να μην δουν την αποτυχία και γενικότερα την αλήθεια κατάματα, ότι το δικό τους παιδί διέπραξε έναν φόνο - μια γυναικοκτονία. Αν η ίδια η οικογένεια μεταφράζει λάθος τα γεγονότα και δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα είναι προφανές πως ο θύτης δεν μεγάλωσε σε ένα υγιές περιβάλλον με όρια και υπευθυνότητα. Οι βιολογικοί παράγοντες όπως και το οικογενειακό περιβάλλον παίζουν σημαντικό ρόλο στο πώς θα εξελιχθούν εν τέλη τα άτομα με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά. Σπάνιες οι περιπτώσεις που οι γονείς των θυτών δεν έχουν παρατηρήσει καμία περίεργη συμπεριφορά η οποία αποκλίνει από το φυσιολογικό. Κάθε μάνα ξέρει το παιδί της . Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση και οι γονείς να είναι με παρόμοια χαρακτηριστικά και να τους φαίνεται απόλυτα φυσιολογική η συμπεριφορά του παιδιού της. (Δεν μπορούμε να γενικεύσουμε σε όλες τις περιπτώσεις τα προαναφερόμενα νοουμένου ότι υπάρχουν εξαιρέσεις και παραμένουμε αμερόληπτοι.)

Συχνά ακούμε πως την σκότωσε από αγάπη ή την ζήλευε επειδή την αγαπούσε. Η αγάπη αποτελεί το πιο όμορφο και βαθύ συναίσθημα στον κόσμο, ποτέ δεν θα μπορούσε να βλάψει ένας ψυχικά υγιής άνθρωπος τον συνάνθρωπο και σύντροφο του με αυτόν τον τρόπο. Επίσης , η ζήλια είναι ζήλια και δεν συσχετίζεται με την αγάπη, αλλά με την ανασφάλεια και την χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Τέλος, να τονίσουμε πως η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη συμπονά, θαυμάζει, σέβεται, εκτιμά και επιτρέπει την ελεύθερη βούληση χωρίς χειριστικές και βίαιες συμπεριφορές. Ας κρατήσουμε αυτό…

Το σκίτσο επιμελήθηκε η Ειρήνη Κοσμοπούλου Βαλάρη