Σαν σήμερα: Η Κύπρος θυμάται το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974

46η επέτειος από την θλιβερή εκείνη ημέρα

Εάν ποτέ σου έχεις βιώσει αυτή την ανατριχιαστική πλην ευχάριστη ατμόσφαιρα που υπερίπταται στο νησί μας κάθε 15η Ιουλίου στις 08:20 το πρωί, τότε μπορείς να ταυτιστείς πλήρως με το αίσθημα που δημιουργείται. Ένα αίσθημα τρόμου, ανάμνησης, απογοήτευσης και προδοσίας που σε συνδυασμό με ένα απερίγραπτο ρίγος, φέρνουν στο μυαλό σου όλα εκείνα που ο παππούς και η γιαγιά προσπαθούν ακόμα να σου μεταλαμπαδεύσουν. 

Έτσι και φέτος, ακόμη μία μαύρη επέτειος δίνει το παρόν της υπό τον ήχο των πρωινών σειρήνων συναγερμού. Σαράντα Πέντε χρόνια έχουν συμπληρωθεί από το μαύρο εκείνο πρωινό της 15ης Ιουλίου του 1974, όπου ισχυρές δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς, κατέφθασαν στο Προεδρικό Μέγαρο με σκοπό να ανατρέψουν τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ'. Ο λόγος που τους οδήγησε στην κατάληψη του Προεδρικού Μεγάρου ήταν κυρίως το όραμα τόσο αυτών όσο και πολλών άλλων ομοϊδεατών τους, περί ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα, κάτι το οποίο βρισκόταν στο πολιτικό προσκήνιο τα τελευταία χρόνια προ πραξικοπήματος. Προσπάθειά τους λοιπόν ήταν να διορίσουν ένα δικό τους άτομο που θα έδινε σάρκα και οστά σε αυτό που επιζητούσαν.

(Ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ')

(εικόνες από το προεδρικό Μέγαρο, μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου)

Οι πιο ιστορικά διαβασμένοι θα ξέρουν, πως στις πλείστες περιπτώσεις, η δολοφονία του "εκθρωνισμένου" προσώπου είναι αυτοσκοπός. Στην περίπτωση του πραξικοπήματος της Κύπρου αυτό δεν επιτεύχθει και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ' κατάφερε να διαφύγει από την πίσω έξοδο του προεδρικού μεγάρου. Παρόλα αυτά, οι πραξικοπηματίες ορίζουν-παραβαίνοντας φυσικά κάθε διάταξη του Συντάγματος- ως νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον τότε βουλευτή και δημοσιογράφο, Νίκο Σαμψών. Αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων και της πολιτικής αστάθειας, ήταν η εισβολή της Τουρκίας στις 20 Ιουλίου 1974 και κατάληψη του 36% του κυπριακού εδάφους, επικαλούμενη την συνθήκη Ζυρίχης - Λονδίνου περί εγγυήσεως και προστασίας της τουρκικής μειονότητας του νησιού.

Στις 05:30, ξημερώματα της 20ης Ιουλίου, θα ξυπνήσουμε για 45η φορά υπό τον ήχο των πολεμικών σειρήνων συναγερμού. Παρόλα αυτά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι ήχοι της σειρήνας δεν θα "ξυπνήσουν" ποτέ κάποιους. Κάποιοι άλλοι όμως θα είναι ξύπνιοι, γιατί  "κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται".