Ήθελα να τρέξω για το παιδί μου και δεν μπορούσα…

Ασχολούμαι με τον διαβητικό σύνδεσμο εδώ και 34 χρόνια

«Είναι όπως ένα λιοντάρι... Εάν το φιλέψεις, το βάλεις στο σπίτι σου, του κάνεις το κλουβί του και το ταΐζεις, δεν θα σου κάνει κακό. Εάν το αφήσεις νηστικό όμως, χωρίς νερό και ανεξέλεγκτο, τότε είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα…». Σακχαρώδης διαβήτης... Η νόσος, με την οποία υποφέρουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας, αλλά σίγουρα, δεν είναι τόσο επιθετική, όταν αντιμετωπιστεί με τον ορθό τρόπο και την αποδοχή της πρώτα από τον ίδιο τον ασθενή...

Επί ευκαιρίας της Παγκόσμιας ημέρας Διαβητικών που έχει οριστεί να είναι αφιερωμένη στις 14 Νοεμβρίου, o Πρόεδρος Διαβητικού Συνδέσμου Λάρνακας, Θεοδόσης Ισαάκ, o οποίος βρίσκεται δίπλα στα άτομα με διαβήτη τις τελευταίες δεκαετίες και ο λόγος είναι η κόρη του Μικαέλλα, η οποία διαγνώστηκε με σακχαρώδη διαβήτη από την παιδική της ηλικία. «Ασχολούμαι με τον διαβητικό σύνδεσμο εδώ και 34 χρόνια, όταν είχε διαγνωστεί η κόρη μου πεντέμισι χρονών στο νηπιαγωγείο με σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι και έτσι ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι. Ο Σύνδεσμος είχε τέσσερα χρόνια ζωής περίπου και έτσι ξεκίνησα μαζί τους με την υπόλοιπη ομάδα και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα».

Σύμφωνα με τον κ. Θεοδόση, υπάρχουν δυο τύπου διαβήτες. «Είναι ο τύπου Ι που είναι συνήθως σε παιδιά και υπάρχει και ο διαβήτης ΙΙ ο οποίος είναι για τους πιο μεγάλους. Τώρα, νεοφώτιστο είναι ότι αρχίσαν και τα παιδιά τύπου Ι, να παρουσιάζουν διαβήτη τύπου ΙΙ και η επιστήμη ψάχνει να μελετήσει το θέμα, διότι τα παιδιά χρειάζονται ινσουλίνη και δεν μπορούν να παίρνουν χάπι τύπου ΙΙ, γιατί το παιδί πρέπει να μεγαλώσει. Ένας οργανισμός, χρειάζεται ινσουλίνη τέσσερις φορές τη μέρα».

Η χειρότερη μέρα της ζωής του κ. Θεοδόση...

Τη χειρότερη του μέρα που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό του εκμυστηρεύτηκε ο κ. Θεοδόσης Ισαάκ, ο οποίος δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ... «Εμένα η χειρότερη μέρα της ζωής μου, ήταν που ήθελα να τρέξω για το παιδί μου και δεν μπορούσα… Επειδή ήταν πρώτη φορά όπου στην ιστορία μας είχαν κάνει απεργία τα νοσοκομεία, πριν 33 χρόνια. Έτσι είχαν μόνο τις Πρώτες Βοήθειες, με μια πενταμελές ομάδα. Ευτυχώς για καλή μας τύχη, υπήρχε ένας νέος γιατρός από την Αμερική, παιδοενδικρονολόγος και εκπαιδευμένος ειδικά για τον διαβήτη και για τα παιδιά. Έτσι αρχίσαμε από ένα πορτοκάλι να μάθουμε να κάνουμε ινσουλίνη. Δεν υπήρχαν μετρήσεις ζαχάρου. Μετά αρχίσαν δειλά δειλά να κάνουν εισαγωγές για άλλους τρόπους που ήταν και πανάκριβα. Φανταστείτε ένα μωράκι πεντέμισι χρονών να το βλέπεις να είναι σε υπογλυκαιμία. Υπάρχει διάρκεια από έξι μέχρι οκτώ ώρες και μετά μπαίνεις σε άλλες αρκετές δύσκολες περιπέτειες.

Είχε περίπτωση που είχαμε κάνει λάθος στο ινσουλίνη. Δηλαδή, υπάρχει γρήγορη και υπάρχει και η αργή η οποία είναι για το βράδυ. Τα κάναμε ανάποδα και πήραμε τον γιατρό μας, ο οποίος ευτυχώς ήταν πάντα δίπλα μας και μας εξήγησε τι να κάνουμε. Αναπληρώσαμε το φαγητό και κάναμε συνεχώς μετρήσεις. Ένας διαβητικός μέσα σε ένα σπίτι αφού διαγνωστεί, πρέπει να έχει ασυζητητί την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή. Δηλαδή, δεν μπορείς να πεις έχω ένα φιαλίδιο ινσουλίνη και θα πεις με αρκεί βλέπουμε. Ο διαβητικός πρέπει να είναι προγραμματισμένος.

Μετά από τόσα χρόνια, η κόρη μου έχει σπουδάσει, έχει παντρευτεί, έκανε την οικογένειά με τα μωράκια της. Αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες από μόνη της. Και δεν είναι μόνο η κόρη μου αλλά και όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν με διαβήτη, τα οποία σήμερα διαπρέπουν στο εξωτερικό σε Αμερική και άλλες χώρες. Είναι μεν διαβητικοί αλλά δεν αποτελεί εμπόδιο σε οποιονδήποτε άνθρωπο και μπορεί να τα κάνει τα πάντα. Είναι ένας τρόπος ζωής ο διαβήτης...». 

Το ηχηρό μάθημα ζωής και το μήνυμα στους πάσχοντες με διαβήτη...

Ως ένα γερό μάθημα χαρακτήρισε ο κ. Θεοδόσης την εμπειρία που είχε με την κόρη του και τον σακχαρώδη διαβήτη, καθώς ο ίδιος με τη σειρά του, βοήθησε και άλλους συνάνθρωπους του για να αγκαλιάσουν αυτή την πάθηση... «Ήταν ένα γερό μάθημα για μένα και μια μεγάλη εμπειρία και επειδή εγώ είχα μεμονωμένα άτομα με διαβήτη μέχρι να αναγνωριστούμε και να δούμε πως προχωρούμε ως σύνδεσμος ήταν κάτι πολύ δύσκολο. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Χρειάζεται στήριξη και ο γονιός ταυτόχρονα μέχρι να το δεχθεί, ωστόσο αν το ίδιο το άτομο δεν το δεχθεί ξεκινούν τα δύσκολα και χρειάζεται συνεργασία. Θέλει συνεργασία ο διαβήτης μαζί με τον γιατρό ο οποίος σου δίνει και τις κατευθυντήριες γραμμές».

Στα τόσα χρόνια που στον Σύνδεσμο, συνεχίζει ο κ. Θεοδόσης, «όποτε γίνει διάγνωση, υπάρχει επικοινωνία και πάω και τους βλέπω. Ήμαστε δεμένοι όλοι μια οικογένεια. Το μήνυμα που θέλω να δώσω είναι να μην μένει κρυφός ο διαβήτης. Πρέπει να το πεις στους φίλους και εκεί που συναναστρέφεται το άτομο με διαβήτη, καθώς οι γύρω του πρέπει να είναι γνώστες.  Να μην κλείνετε στο σπίτι. Ο διαβήτης δεν είναι εμπόδιο πουθενά και κανενός...». 

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Διαβητικών, τα τελευταία χρόνια έχει πετύχει με τη βοήθεια του Υπουργείου Υγείας, να δίνει τα μηχανάκια μέτρησης ζαχάρου δωρεάν σε όλους τους διαβητικούς μηδενός εξαιρουμένου. «Τώρα, ευελπιστούμε για τα παιδιά στον νέο μετρητή ζαχάρου, ο οποίος είναι ανέπαφος. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να τρυπηθεί το χέρι για να βγάλει αίμα και να μετρηθεί η ζάχαρη. Αυτό θα μας βοηθήσει πάρα πολύ με τα μικρά παιδιά, γιατί δεν μπορείς να τα ξυπνάς κάθε δυο ώρες για να τους κάνεις μέτρηση. Διαφορετικά αναγκάζεσαι να ξυπνάς κάθε δυο τρεις ώρες το μικρό παιδί για να δεις τη διάγνωση. Υποσχέθηκαν το Υπουργείο και ο ΟΑΥ ότι θα το μελετήσουν για να δουλέψει σύντομα στα παιδιά και οι μεγάλοι να μπορούν να το αγοράζουν».

Πηγη:REPORTER