Παντού πτώματα και καταστροφή

Ο σύζυγός μου έμεινε πίσω για να πολεμήσει για την πατρίδα μας

Φόβος, αγωνία και απέραντη θλίψη είναι τα συναισθήματα των Ουκρανών που ζουν στην Κύπρο οι οποίοι ανησυχούν για τις τύχες των δικών τους ανθρώπων που βιώνουν από κοντά τη φρίκη του πολέμου μετά και τη ρωσική εισβολή στη χώρα τους. Κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να φύγουν άμεσα από τη χώρα και να βρουν καταφύγιο στην Κύπρο, αφήνοντας πίσω συγγενείς, συζύγους, παιδιά, την ώρα που αρκετές χιλιάδες κόσμου κρύβονται στα καταφύγια για να σωθούν από τις βόμβες και τα πυρά των Ρώσων που σφυροκοπούν τη χώρα τους εδώ και επτά ημέρες.

Δεν σταματάνε να προσεύχονται νυχθημερόν, έχοντας στο μυαλό τους να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους για να μάθουν αν είναι καλά. Στο βλέμμα τους αντικρίζει κάποιος τον φόβο, την αγωνία και την αβεβαιότητα για το αύριο. 

Με δάκρυα στα μάτια η Αλεξάνδρα περιγράφει τα όσα συμβαίνουν στη χώρα της, την ώρα που οι φίλοι της κρύβονται σε καταφύγια για να σωθούν. Η Όλγα πάλι πήρε τα ανήλικα παιδιά της, δύο ημέρες μετά την εισβολή και μέσω των συνόρων Ουκρανίας – Ρουμανίας κατάφερε να φτάσει στην Κύπρο. Ο σύζυγός της επέλεξε να μείνει πίσω για να πολεμήσει. Η Αδελίνα ενώ βρισκόταν στη Βιέννη για επαγγελματικούς λόγους, εγκλωβίστηκε και δεν κατάφερε να επιστρέψει πίσω στη 13χρονη κόρη και τη μητέρα της. Πήρε το πρώτο αεροπλάνο και ταξίδεψε στην Κύπρο όπου σήμερα τη φιλοξενεί φίλη της. Όπως αναφέρει στην εφημερίδα μας, έφτασε στη χώρα μας έχοντας μόνο δύο αλλαξιές και αφήνοντας πίσω της τα αγαπημένα της πρόσωπα.

Η Αλεξάνδρα η οποία διαμένει εδώ και 25 χρόνια στην Κύπρο, μας περιγράφει την εφιαλτική καθημερινότητα που ζει εδώ και επτά ημέρες, με το μυαλό της να βρίσκεται συνεχώς στη μητέρα της. «Με το που ξυπνώ μπαίνω στο διαδίκτυο να δω αν τηλεφώνησε η μαμά μου ή αν έγραψε ότι είναι ζωντανή και ότι είναι καλά. Το ίδιο κάνω και με τους φίλους και τους αγαπημένους μου που ζούνε σε καταφύγια», είπε και τονίζοντας ότι όλοι ζούνε πλέον στα καταφύγια, ακούγοντας μόνο συνεχείς εκρήξεις. «Στο Χάρκοβο που μένουν οι φίλοι μου δεν μπορούν να βγουν έξω. Όπως μου λένε, βγαίνουν για να πάρουν νερό και επιστρέφουν πίσω, ενώ το μόνο που αντικρίζει κανείς στους δρόμους είναι εφιάλτης. Υπάρχουν πτώματα και καμένα αυτοκίνητα. «Η μητέρα μου μένει σε μια πόλη έξω από το Κίεβο. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Μου είπε ότι αυτές τις μέρες άρχισε και μπλέκει δίχτυα για να σκεπάζουν οι στρατιώτες τα άρματα τους».

Η Αλεξάνδρα περιγράφει άλλη μια τραγική ιστορία που συμβαίνει στην οικογένεια της. «Από την πλευρά της μητέρας μου έχω έναν ξάδερφο, συνταγματάρχη του Ρωσικού στρατού, αυτή τη στιγμή ο γιος του είναι αξιωματικός του Ρωσικού στρατού και βρίσκεται στα σύνορα του Χάρκοβο, όπου πολεμάει εμάς τους Ουκρανούς. Ο Πούτιν κατάφερε να εξαπολύσει τον πόλεμο και ο ένας συγγενής να θέλει να σκοτώσει τον άλλο συγγενή του».

Πρόσθεσε ακόμη ότι «η Ευρώπη πρέπει να καταλάβει ότι οι Ουκρανοί είναι οι μόνοι που πολεμούν ενάντια στο θηρίο που λέγεται Ρωσία, η οποία έχει πυρηνικά όπλα και αν τα χρησιμοποιήσει αυτά, ο κόσμος θα πάψει να υπάρχει. Απλοί πολίτες που δεν έχουν πάρει ποτέ στα χέρια τους όπλα, αυτή τη στιγμή άφησαν τις οικογένειες τους για την πατρίδα τους. Απλός κόσμος φτιάχνει μολότοφ με μπουκάλια».

Η ζωή στα καταφύγια είναι πολύ δύσκολη λέει η Αλεξάνδρα. Οι περιγραφές των φίλων της απλά προκαλούν ανατριχίλα. «Πάνε πολλές μέρες να κάνουν μπάνιο. Ζουν με μια λάμπα και δεν βλέπουν το φως της ημέρας. Μίλησα χθες με τη φίλη μου η οποία μου είπε ότι ανεβαίνει από το καταφύγιο στο σπίτι της για να μαγειρέψει και να δώσει φαγητό στους συμπατριώτες μας που μένουν μαζί».

Οι περισσότεροι Ουκρανοί έχουν γίνει μια γροθιά, αναφέρει με δάκρυα στα μάτια η Αλεξάνδρα λέγοντας πως ο ένας βοηθάει τον άλλο για να επιβιώσουν. «Με όλο αυτό που ζούμε έχουμε εκτιμήσει κάποιες λέξεις όπως το σ' αγαπώ, το να είναι καλά τα αγαπημένα σου πρόσωπα, ακόμη και το καλημέρα που θα σου πούνε. Την αγωνία να μάθεις αν ο δικός σου άνθρωπος είναι ζωντανός. Τώρα κάθε λέξη για μας έχει μεγαλύτερη έννοια. Όταν ξυπνώ και μου γράφει η μαμά μου ''είμαι ζωντανή'' τότε ανακουφίζομαι».

Ανέφερε ακόμη πως με αυτό που ζουν τώρα οι δικοί της άνθρωποι, αντιλαμβάνεται και αισθάνεται τον πόνο των δικών μας προσφύγων. «Ο πρώην άντρας μου είναι πρόσφυγας. Από τη μητέρα του έμαθα πολλές ιστορίες για τους Βαρωσιώτες. Σήμερα σας καταλαβαίνω, γιατί είμαστε εμείς στη θέση σας».

Ο Μάξιμος, Ουκρανός δικηγόρος ο οποίος μένει από το 2008 στην Κύπρο, λέει στον «Φ» πως όλα αυτά που βίωσαν το 1974 οι Κύπριοι με την τουρκική εισβολή, τα ζούνε αυτοί τώρα. «Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος όχι μόνο για την Ουκρανία αλλά για όλο τον κόσμο. Αν ο Πούτιν πάρει την Ουκρανία, η Κύπρος κινδυνεύει να είναι θύμα του Ερντογάν, αυτό το μήνυμα θέλω να στείλω στους Κύπριους», είπε.

Βρέθηκε εγκλωβισμένη στη Βιέννη και κατέληξε στην Κύπρο

Η 42χρονη Αδελίνα από την Ουκρανία μας περιγράφει το πώς από τη Βιέννη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους, βρέθηκε στην Κύπρο αφήνοντας πίσω στη χώρα της την ανήλικη κόρη και τη μητέρα της. «Βρισκόμουν στη Βιέννη για δουλειά και όταν ξεκίνησε ο πόλεμος έμεινα εγκλωβισμένη, αφού δεν μπορούσα να επιστρέψω πίσω στην πατρίδα μου.»

Όπως είπε, πήρε το πρώτο αεροπλάνο και έφτασε στην Κύπρο, όπου σήμερα τη φιλοξενεί φίλη της στη Λεμεσό. « Ήρθα έχοντας στη βαλίτσα μόνο δύο ρούχα που είχα πάρει μαζί μου. Άφησα πίσω τη 13χρονη κόρη μου, η οποία είναι μαζί με τη γιαγιά της σε καταφύγιο κάτω από το σπίτι που κτίζαμε. Η καρδιά μου πάει να σπάσει από την αγωνία που έχω για αυτές», μας λέει φανερά συγκινημένη. Ανέφερε ακόμη πως έχει έναν 17χρονο αδελφότεκνο, ο οποίος λίγες ημέρες πριν από την εισβολή υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση και σήμερα βρίσκεται σε καταφύγιο χωρίς να έχει τα φάρμακά του.

Περπατούσαν 9 ώρες για να περάσουν στη Ρουμανία

«Ο σύζυγός μου έμεινε πίσω για να πολεμήσει για την πατρίδα μας»

Η Όλγα βρέθηκε στην Κύπρο δύο ημέρες μετά την εισβολή. Έμενε μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά της και τον άντρα της στο Χάρκοβο, το οποίο πλέον ο Ρωσικός στρατός σφυροκοπάει αδιάκοπα.«Με ξύπνησε η κόρη μου πριν από τρεις ημέρες και μου είπε "μαμά μας χτυπάνε με όπλα". Τις πρώτες ημέρες διαβάζαμε τις ειδήσεις και προσπαθούσαμε να μην πλησιάζουμε τα παράθυρα. Ο άντρας μου επέστρεψε από το Κίεβο και τότε μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τη χώρα» λέει φανερά συγκινημένη.

Πήρε, όπως μας είπε, τα δύο παιδιά της ηλικίας 14 και 12 ετών και αφού έβαλαν στις αποσκευές τους μόνο τα απαραίτητα ξεκίνησαν με το αυτοκίνητο να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. «Περπατούσαμε 9 ώρες μαζί με τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου, για να φτάσουμε στα σύνορα της χώρας με τη Ρουμανία. Ο σύζυγός μου, μας αποχαιρέτησε και έμεινε πίσω για να πολεμήσει». Η Όλγα μας εκμυστηρεύτηκε ότι έχει διαγνωστεί με καρκίνο 3ου βαθμού και παρά το δυσάρεστο γεγονός, ο σύζυγός της επέλεξε να βοηθήσει την πατρίδα τους.

«Οι εικόνες που μας μεταφέρουν οι συγγενείς μας και οι φίλοι μας είναι εικόνες ολέθρου. Στο Χάρκοβο βγαίνουν για λίγο στους δρόμους και αυτό που βλέπει κανείς είναι πτώματα στον δρόμο, οχήματα να φλέγονται και καταστροφές παντού. Βόμβες μέσα στους δρόμους, στα κτήρια…»

Σε ερώτησή μας για το αν σκοπεύουν να μείνουν στην Κύπρο μόνιμα, η Όλγα ανέφερε πως αυτή τη στιγμή η μόνη τους έγνοια είναι οι δικοί τους άνθρωποι και η χώρα τους. «Εδώ και πέντε ημέρες δεν μπορούμε να φάμε ούτε και να κοιμηθούμε, ούτε να σκεφτούμε για το τι θα κάνουμε. Ξαπλώνουμε και ξυπνάμε μόνο με τη σκέψη τι γίνεται στη χώρα μας.»

«Ευχαριστώ την Κύπρο που μας άνοιξε την αγκαλιά της και μας δέχθηκε. Βλέπουμε τη θάλασσα εμείς που δεν είμαστε συνηθισμένοι στα χρώματά της, όμως δεν χαιρόμαστε, γιατί δεν είμαστε διακοπές εδώ, αλλά πρόσφυγες.»

Πηγη:Φilenews