Πως ένα τροχαίο αλλάζει την ζωή σου

Έμαθα να ζω μαζί με αυτά που έχασα

Δεν έχει σημασία το όνομα του η ποιος είναι. Σημασία έχει η ιστορία που θέλει να μοιραστεί μαζί μας, είναι επιζών ενός τροχαίου. Όπως μας λέει και ο ίδιος "δεν έπρεπε να είμαστε εδώ σήμερα".

Και ξεκινά το ταξίδι πίσω στον χρόνο, ήταν μια βροχερή νύκτα τον Νοέμβρη του 2005 όταν η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Ξέρετε είχα ένα πάθος για τα αυτοκίνητα και την ταχύτητα πιτσιρίκια τότε αθάνατοι. Η έτσι πιστεύαμε πόσο λάθος είμασταν. Ξέρεις η ζωή μπορεί να αλλάξει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μας λέει. Τον αφήνω να συνεχίσει την αφήγηση του. Τον βλέπω μέσα από τα μάτια του να αρχίζει να ξαναζεί την στιγμή, ήταν 2:35 ξημερώματα όταν στήσαμε τα αυτοκίνητα για την κόντρα 2 πιτσιρικάδες που θα μετρούσαν το αντριλικι τους μέσω της ταχύτητας. Νιώθεις και κάπως αθάνατος εκείνη την στιγμή δευτερόλεπτα πριν αρχίσεις να "τρέχεις" στην αγκαλιά του χάρου. Και έτσι και έγινε ξεκίνησε η κόντρα ήμουν στην δεξιά πλευρά εγώ ο άλλος στην αριστερή και ξεκίνησε ο δρόμος να στενεύει όχι λόγω κάποιας κακοτεχνίας η κάτι άλλα από την ταχύτητα δεξιά και αριστερά δέντρα και ο δρόμος σκοτεινός. Σταμάτα και πίνει λίγο νερό τα μάτια του με βλέπουν και τρυπάνε την ψυχή "Είδα στροφή περίπου στα 50 μέτρα μια κοφτή αριστερή στροφή" τα μάτια του αρχίζουν να γεμίζουν με συναισθήματα την είδα αλλά πήγαινα πάρα πολύ γρήγορα για να αντιδράσω μέχρι να πατήσω τα φρένα είδη ήμουν εκτός δρόμου αρχίζει να λέει με σπασμένη φωνή έκλεισα τα μάτια όταν άκουσα το πρώτο χτύπημα. Σταμάτα και βάζει τα χέρια στο τραπέζι παίρνει 2,3 βαθιές αναπνοές με μάτια δακρυσμένα χτύπησα σε δέντρο με 160 χιλιόμετρα την ώρα μου είπε και "το αυτοκίνητο έγινε ένα με το δέντρο", λαμαρίνες και σάρκα έγιναν ένα με πέταξε από την καρέκλα του οδηγού στον συνοδηγό. Ένιωσα ότι έγινε κάτι άσχημο στο σώμα μου δεν μπορούσα να κινηθώ, ένιωσα τα ρούχα μου βρεγμένα δεν γίνεται είπα κάτι είναι λάθος πονάει ολόκληρο το σώμα κρυώνεις και τρέμεις. Θα πέρασαν μερικά λεπτά από την στιγμή που χτύπησα μου λέει και αρχίζω να ακούω μια φωνή που δεν ήξερα από που ερχόταν κάποιος άκουσε το χτύπημα και έρχεται κοντά "Ειναι κάποιος μέσα φωνάζει φέρτε ασθενοφόρο είναι σοβαρά" Κάπου εδώ η φωνή του σπάζει το κεφάλι σκυφτό μα συνεχίζει. Έμεινε κοντά μου δεν θυμάμαι τι μου έλεγε ένιωθα αδύναμος να απαντήσω σε ότι και αν μου έλεγε. Τα φώτα από τους φάρους του ασθενοφόρου χτύπησαν πάνω στα δέντρα και στο εσωτερικό του αυτοκινήτου είδα ότι εγώ ήμουνα στην αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου αλλά το ένα μου πόδι στα δεξιά αρχίζω να αντιλαμβάνομαι το τι έγινε. Τα λεπτά έμοιαζαν με ώρες εκεί ακίνητος μέσα σε μια άμορφη μάζα λαμαρίνας και σάρκας όλα μαζί να είναι ένα. Πως με έβγαλαν έξω από το αυτοκίνητο δεν ξέρω ξέρω όμως ότι εκεί μέσα άφησα αρκετά κομμάτια. Έβλεπα τους ανθρώπους που με έβγαλαν να κρατάνε το κεφάλι τους και να φωνάζουν. "Άγνωστο το τι έλεγαν αλλά σίγουρα κάτι σοβαρό είχα πάθει" η κάθε ανάσα δύσκολη σε αυτό το σημείο μου λέει αρχίζω να σβήνω, και εκείνη την στιγμή μου έκαναν μια ένεση μορφινης ότι ένιωθα είχε ξαφνικά χαθεί οι αναπνοές ήταν ποιο εύκολες. Χάνω την επαφή μου με το περιβάλλον δεν ξέρω που είμαι βλέπω ένα φως μεγάλο όλα άσπρα και πολλά πρόσωπα με μάσκες να πηγαίνουν και να έρχονται ακούω φωνές μα δεν ξέρω που είμαι. Τον σταματάω και τον ρωτάω "Λόγω της μορφινης σου έκαναν επέμβαση και είχες πλήρη συναίσθηση του περιβάλλοντος σου ένιωθες ότι έκαναν έτσι" με κοιτά στα μάτια και μου γνέφει. 12 ώρες μου είπε κράτησε το χειρουργείο μου έβαλαν πάνω σε ένα τραπέζι ότι είχε απομείνει από μένα και κάποιος έπρεπε να βάλει μαζί όσα κομμάτια μπορούσε ξανά μαζί να βγει άνθρωπος. Και αρχίζει να μου δείχνει σημάδια ουλές από ραφές, και να μου δείχνει ένα σπασμένο σώμα γεμάτο λάμες και βίδες. Ναι μου λέει 12 ώρες με άνοιγαν έβγαζαν σπασμένα πράγματα από το κορμί μου αλλά τα έσωζαν άλλα πάλι όχι. Δακρυσμένος μου λέει " Δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι να σου αφαιρεθεί κόκκαλο από το πόδι σου να μπει μια λάμα με βίδες μέσα το ίδιο και σε πολλά άλλα σημεία του σώματος σου και να έχεις τις αισθήσεις σου να νιώθεις, να ακούεις, να βλέπεις" ο πόνος μα περισσότερο εσύ σε κάποια φάση πρέπει να λιποθύμησα λογικά το μαρτύριο τελείωσε. Ξύπνησα μου είπε γεμάτος δάκρυα δεν ξέρω πόσες μέρες μετά σε ένα κρεβάτι γεμάτο μηχανήματά δίπλα μου η μάνα μου επιτέλους ένα πρόσωπο που αναγνώρισα. Και συνεχίζει να αφηγείται δεν ένιωθα και πολλά πολλά τα παυσίπονα κάνουν θαύματα μου είπε χαμογελώντας μα ακόμα δακρυσμένος.

Και κάπου εδώ έπρεπε να μάθω γιατί όλο μου το κορμί είναι στην κατάσταση που είναι ήρθε ο γιατρός μου λίγο αργότερα έβγαλε έξω την μάνα μου έμεινα μόνος ξανά. Ξέρεις ότι τα πράγματα δεν είναι καλά όταν ο γιατρός σου έρχεται για να σου πει τι έπαθες και έχει περισσότερες από 2 κόλλες γραμμένες με το τι έπαθες και ξεκινά να μου λέει τι έγινε τι έχασα και τι κέρδισα αρχίζει λοιπόν να μου λέει ότι έχω πάθει κάταγμα λεκάνης σε τρία σημεία, πλατίνα στο δεξί χέρι και πόδι, σπασμένη σιαγόνα, σπασμένα πλευρά, κάτι είπε για την σπονδυλική στήλη, κάτι για νεφρό και πνεύμονα βλέπεις όλη η αριστερή πλευρά μου είχε διαλυθεί. Τον ρώτησα αν πιστεύει ότι έζησε από θαύμα και αμέσως μου απάντησε "όχι ο Θεός δεν ήταν εκεί από καθαρή τύχη έζησα ευχαριστώ τους ανθρώπους που ήρθαν κοντά μου μόλις χτύπησα, τους γιατρούς, νοσηλευτές, όλους τον Θεό δεν τον είδα"

Αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον μου λέει "Στην αρχή είναι πολύ δύσκολο έμαθα να περπατάω ξανά στα 19 μου χρόνια" ξέρεις βγήκα από το νοσοκομείο πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι είχα ακόμη πολλές επεμβάσεις να κάνω για να με βλέπεις σήμερα εδώ. Δύσκολη η κατάσταση και στο σπίτι έπρεπε να γίνουν αλλαγές για να μπορώ να κυκλοφορώ κάπως άνετα στο σπίτι, είσαι εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που δεν σε βοηθά να ζήσεις σωστά με αξιοπρέπεια. Βλέπεις καθημερινά τα σημάδια που σου άφησε η τρέλα που έκανες κάποτε, τις δυσκολίες που σου προκάλεσε στην καθημερινότητα σου, αλλά με τα χρόνια μαθαίνεις να ζεις μαζί τους έγιναν ένα με μένα. Σίγουρα άλλαξε η ζωή μου εκείνη την νύχτα, αλλά είμαι εδώ σήμερα προσπαθώ να ζήσω όσο ποιο φυσιολογικά μπορώ.

Σε ερώτηση αν παίρνει επίδομα από το κράτος μας διακόπτη μια παιδική φωνή. Άλλαξε το βλέμμα του έγινε από συναισθηματικά φορτωμένο σε ένα άλλο άνθρωπο. Μα συνεχίζει "Ναι με έβγαλαν με 80% αναπηρία στα 20 μου χρόνια αυτό με πόνεσε, αλλά δεν τα έβαλα κάτω" Κατέβασα θεούς και δαίμονες να με αφήσουν να δουλέψω όπως όλος ο κόσμος. Τον διέκοψα ρωτώντας με απορία " Σου έδωσε το κράτος επίδομα και το αρνήθηκες να πας να δουλέψεις στην κατάσταση σου γιατί". Και μου απαντά" φίλε εγώ ότι έπαθα το έπαθα από το κεφάλι μου περπατώ, τα χέρια μου είναι καλά το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές λόγο της κατάστασης μου που έχασα πνεύμονα και νεφρό μου κόβει την αναπνοή αλλά έμαθα να ζω μαζί του" Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται ανάπηροι και με προβλήματα συνεχίζει να λέει αυτοί είναι που θέλουν την προστασία του κράτους εμείς είμαστε μια χαρά.

Κάπου εδώ ήταν και η στιγμή που έπρεπε σιγά σιγά να φύγουμε σε ερώτηση μου το τι έμεινε από εκείνη την νύχτα και το μήνυμα του για τους άλλους που τρέχουν. Μου είπε "κοίτα η αγάπη για το αυτοκίνητο είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κάποιος εκτός της κουλτούρας του να καταλάβει είναι σαν να έχεις ερωμένη μερικές φορές είσαι τυφλός από έρωτα μέχρι να φας τα μούτρα σου". Όσο για το τι μου έμεινε από την νύχτα εκείνη "πόνος φίλε, σημάδια και ένας νέος τρόπος ζωής. Προσπαθείς να ζήσεις κανονικά να δουλεύεις και να ζεις με τα προβλήματα που εσύ προκάλεσες στον εαυτό σου. Θέλει να είσαι δυνατός και να προχωράς στην ζωή σου όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα.

Ξέρεις μου είπε ζω με την έκφραση "Ο κόσμος είναι γεμάτος ιστορίες και από καιρό σε καιρό οι ιστορίες αυτές επιτρέπουν στον εαυτό τους να ειπωθούν"