Η «Γιορτή του Πατέρα» ή «Ημέρα του Πατέρα»

Είναι η Γιορτή μιας σχέσης: Mπαμπά-παιδιού...αφορά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο.

Η «Γιορτή του Πατέρα» ή «Ημέρα του Πατέρα», είναι η Παγκόσμια Γιορτή, κατά την οποία τιμούμε τους μπαμπάδες όλου του κόσμου. Σε πολλές χώρες παγκοσμίως γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει.

Είναι η γιορτή μιας σχέσης, μπαμπά-παιδιού, που ίσως τελικά έχει υποτιμηθεί από την κοινωνία».

«Η Γιορτή του Πατέρα», έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας, δεδομένου ότι πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Η «Γιορτή του Πατέρα», επισημοποιήθηκε το 1966 από τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, ο οποίος εξέδωσε το πρώτο Προεδρικό Διάταγμα που τιμούσε επισήμως τους πατέρες, και καθιέρωνε την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως «Ημέρα του Πατέρα».

Έξι χρόνια αργότερα, το 1972, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον οριστικοποίησε τη γιορτή ως μόνιμη εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Στην Αυστραλία γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου ενώ η Εκκλησία τη γιορτάζει του Αγίου Πνεύματος (κινητή εορτή τον Ιούνιο). Στην Ευρώπη έπαψε να είναι «ημέρα του πατέρα» αλλά ονομάζεται «γιορτή του πατέρα» (fête des pères) με αρχή από τη Γερμανία που συνδεόταν άμεσα με την οικογενειακή έξοδο, τη γιορτή της μπύρας, κτλ.

Η αγάπη του πατέρα διαφέρει από αυτήν της μητέρας «ποιοτικά». Δηλαδή, οι πατεράδες «αγαπούν πιο επικίνδυνα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα. Η επικοινωνία και διάδραση των μπαμπάδων με τα παιδιά τους είναι ιδιαίτερη και μοναδική. Παίζουν διαφορετικά, ακουμπάνε τα παιδιά τους διαφορετικά (πιο έντονα, πιο «απόλυτα και σίγουρα», γαργαλούν περισσότερο, «παλεύουν» με τα παιδιά, τα πετούν στον αέρα (την στιγμή που οι μαμάδες φωνάζουν «όχι τόσο ψηλά!»). Η σωματική αυτή επικοινωνία με ένα μαγικό τρόπο μπορεί να «ξεκλειδώσει» οποιαδήποτε ψυχοκινητική συστολή και να συνδέσει το σώμα με το μυαλό, τη ψυχή με το σώμα.

Οι μπαμπάδες χτίζουν εμπιστοσύνη με τα παιδιά τους. Είναι αυτοί που συνήθως προτρέπουν τα παιδιά τους να «παίξουν» με τα όρια τους, να σκαρφαλώσουν ένα επικίνδυνο τοίχο, να πηδήξουν ψηλά, όλο και πιο ψηλά, να τρέξουν και να χοροπηδήσουν και έστω για μια στιγμή να νιώσουν ελεύθερα από κάθε μορφή φόβου και συστολής.

Την ημέρα αυτή μας δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουμε την αγάπη μας χωρίς ντροπές, μία ημέρα με ιδιαίτερα βαρύτητα. Μία ημέρα να ζητήσουμε ένα συγγνώμη να πούμε στον πατέρα μας πόσο πολύ τον θαυμάζουμε και πόσο ευγνώμονες είμαστε για όλα αυτά τα ψυχικά και συναισθηματικά εφόδια που μας χάρισε και συνέχει να μας χαρίζει.

Μία γιορτή για όλα τα παιδιά, μικρούς και μεγάλους που έχουν πατέρα, αλλά και αυτά που έχουν χάσει τον πατέρα τους και προσπαθούν να τον κρατήσουν ζωντανό μέσα τους. Όλοι έχουμε πατέρα, ακόμα κι αν δε ζει ή βρίσκεται κάπου μακρία... Είτε έχουμε πάτερα εν ζωή είτε όχι, μας δίνεται η ευκαιρία να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε εκείνες τις φορές που κοιταζόμασταν με το πατέρα μας στα μάτια, εκείνες που μιλούσαμε, που κάναμε χαζά αστεία, παιδικά, που παίζαμε μπάλα, που τσακωνόμασταν λες και ήμασταν συνομήλικοι.