Θεανώ : «Η δουλειά δεν είναι ντροπή»

Η 26χρονη από το Λιοπέτρι που ασχολείται με την κτηνοτροφία

«Στην εποχή της εικόνας, των κοινωνικών δικτύων (facebook, twitter, instagram) και το μόνο που δεν συναντάμε πια, είναι προσγειωμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, φτάσαμε στο σημείο να μην βλέπουμε τίποτε άλλο πέρα από φωτοτυποποιημένες κοπέλες, οι οποίες διαφημίζουν ουσιαστικά τον εαυτό τους, χάρη στα ακριβά, μοντέρνα τους ρούχα και στο υπερβολικό τους μακιγιάζ. Δεν τις νοιάζει τίποτε άλλο πέρα από την εικόνα τους, μια εικόνα που αφορά είτε τη ζωή τους, είτε την κατάστασή τους ή τον χαρακτήρα τους που όμως δεν είναι η αληθινή. Βλέπεις να λιώνουν στο γυμναστήριο μόνο και μόνο για να αποκτήσουν τέλειο σώμα και όχι γιατί τους ενδιαφέρει το κομμάτι της υγείας. Νέους που τους απασχολούν μόνο τα συμπληρώματα πρωτεΐνης και οι μύες.

Οι περισσότεροι πτυχιούχοι μας αρνιούνται να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο πέραν του αντικειμένου τους και το μόνο που κάνουν είναι να σπαταλούν τον χρόνο τους παρακολουθώντας την ζωή: τραγουδιστών, ηθοποιών, αθλητών, πολιτικών, επιχειρηματιών αλλά και σε σόουμπιζ ντίβες του τίποτα και του καθόλου. Το γεγονός επίσης ότι όλοι θέλουν να γίνουν influencer, σοκάρει».

Στην εποχή λοιπόν της μεγαλομανίας και της ωραιοπάθειας…
«Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα νέοι, όπως η Θεανώ, που δεν παρασύρθηκαν στην υπερβολή της εποχής και στέκουν με το κεφάλι ψηλά. Εκτιμούν όσα έχουν και παραμένουν σταθεροί στα πιστεύω και στις αρχές τους. Έμαθαν να αξιολογούν αλλιώς και να βάζουν ρεαλιστικούς στόχους. Ξέρουν ότι το «είναι» πρέπει να παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το «φαίνεσθαι». Έχουν συνειδητοποιήσει ότι το χρήμα είναι απλά ένα μέσο για να καλύπτεις τις βασικές σου ανάγκες. Τα υπόλοιπα, η χλιδή και ότι την συνοδεύει, είναι περιττά και όπως έδειξε μέχρι στιγμής η ιστορία, ποτέ δεν βγήκαν σε καλό. Ξέρουν ότι δεν είναι εκεί η ευτυχία».

Η Θεανώ Σάββα αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα 1η Φεβρουαρίου του 1994 στο Λιοπέτρι και έχω 10 αδέλφια. Ο πατέρας μου είναι βοσκός και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν δίπλα του. Τον βοηθούσα στο τάισμα, στο άρμεγμα, στο καθάρισμα της μάντρας, ακόμα και στο κούρεμα των προβάτων.

Όταν ήμουν μικρή δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά αλλά πήγαινα γιατί δεν ήθελα να χαλάσω το χατίρι του πατέρα μου. Αργότερα, μεγαλώνοντας, άρχισε να μου αρέσει. Αγάπησα τα ζώα και όταν τελείωσα το λύκειο, ο πατέρας μου με έγραψε κτηνοτρόφο.

Τα υπόλοιπα αδέλφια μου επέλεξαν άλλα επαγγέλματα. Ο μικρότερος αδελφός μου ερχόταν μαζί μας αλλά μετά πήγε για σπουδές.

Πιστή στην παράδοση και με αγάπη και μεράκι στα ζώα, λίγο πριν τα 18 μου, ανέλαβα εγώ το κοπάδι – ήταν περισσότερα από 1000 πρόβατα και πάντα βέβαια με τον πατέρα μου δίπλα μου-.

Έκανα τα πάντα: τα τάιζα, τα άρμεγα, τα έβγαζα έξω να βοσκήσουν, τα κούρευα και τα ξεγεννούσα. Οδηγούσα το τρακτέρ και βοηθούσα στο κόψιμο και δέσιμο μπάλων σανού.

Ειλικρινά, ποτέ δεν ντράπηκα για τη δουλειά μου! Χαιρόμουν που έβλεπα πόσο πολύ με καμάρωνε ο πατέρας μου, που όλοι οι φίλοι μου δεν μου μίλησαν ποτέ υποτιμητικά, αντίθετα, χαιρόντουσαν για μένα. Ακόμα και ο κόσμος του χωριού μου έδειχνε καθημερινά την αγάπη του με όμορφα λόγια και γλυκά χαμόγελα.

Δέθηκα με τα ζώα και λάτρεψα τη φύση…
Μάλιστα σε 2 πρόβατα έδωσα και όνομα και μόλις τα φωνάζω, τρέχουν κοντά μου. Παίζουμε μαζί λες και είναι άνθρωποι.

Ήταν πολύ δύσκολη και σκληρή δουλειά αλλά άντεχα επειδή την αγαπούσα. Πάντα έλεγα πως οι άνθρωποι μπορεί να σε πονέσουν και να σε κάνουν να κλάψεις όμως τα ζώα ποτέ!



Πριν 8 μήνες όμως…
Πήρα την απόφαση να πάω να σπουδάσω. Πάντα μου άρεσε η μαγειρική, ήταν το όνειρο μου. Έτσι, άφησα τα ζώα και έβαλα πλώρη για αλλού…

Γράφτηκα στη Τεχνική Σχολή Παραλιμνίου που άρχισε τη λειτουργία της, ως Ξενοδοχειακή Σχολή, το 1984.

Δεν είμαι πια τσοπάνισσα…
Τώρα σπουδάζω και δουλεύω ταυτόχρονα. Είμαι καθαρίστρια σε μια καφετέρια. Θα σας φανεί αστείο αλλά καθώς καθαρίζω, παρακολουθώ και το πώς φτιάχνουν τους καφέδες και τώρα με βάζουν να φτιάχνω κιόλας. Βέβαια, πάω συχνά στη μάντρα και βλέπω τα ζώα μου.

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή φτάνει να είναι τίμια, αυτό πίστευα και πάντα θα πιστεύω. Ποτέ δεν ντράπηκα που υπήρξα τσοπάνισσα αλλά ούτε και τώρα που είμαι καθαρίστρια.

Ποτέ δεν ζήλεψα κανέναν, είμαι καλά με τον εαυτό μου και πάντα υποστήριζα ότι: οι άνθρωποι που θέλουν να πετύχουν τους στόχους τους και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, πρέπει να παλεύουν και να μην τα περιμένουν όλα από τους γονείς τους.

Όσο για τον εαυτό μου, πάντα τον πρόσεχα και τον προσέχω, δεν ξεχνώ ότι είμαι γυναίκα. Δεν μου αρέσει όμως η υπερβολή, ποτέ δεν φόρεσα επώνυμα, ακριβά ρούχα, ούτε με μάγευαν οι ακριβές τσάντες και το έντονο μακιγιάζ. Έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω και είμαι ευτυχισμένη. Ξέρω ότι το περιεχόμενο είναι που έχει αξία και όχι το περιτύλιγμα.

Το δικό μου μήνυμα…
Τολμήστε απλά να είστε ο εαυτός σας και να ακολουθείτε το ένστικτό σας. Μην συγκρίνεστε με τους άλλους. Ακολουθήστε το δικό σας μονοπάτι και παραμείνετε πιστοί στους στόχους σας. Σταματήστε να περιμένετε και να έχετε ανάγκη να αρέσετε στους άλλους, τότε μόνο θα είστε πραγματικά ευτυχισμένοι!.

Πηγή: ant1