Οι Παλιοί Κινηματογράφοι της Λεμεσού: Αποτέλεσαν το κύριο ψυχαγωγικό μέσο για το ευρύ κοινό

Άκμασαν την δεκαετία του 1930 και καθιερώθηκαν ως Πολιτιστικοί Χώροι!

Γυρνώντας πίσω στο 1930 το κυριότερο ψυχαγωγικό μέσο για το ευρύ και λαϊκό κοινό αποτελούσε ο κινηματογράφος και δειλά δειλά γι’ αυτό και στην Κύπρο άρχισαν τότε να οικοδομούνται πιο εντατικά αίθουσες για την "έβδομη τέχνη".

Η Λεμεσός αποτελούσε έκτοτε κέντρο πολιτισμού και δεν ήταν λίγες οι φορές που η πόλη απολάμβανε πρώτη τα ”θαύματα” της τεχνολογίας, αλλά και κάθε τι καινούργιο που ερχόταν από την Ευρώπη.

Καταλυτικό βαθμό σ’ αυτό έπαιξε η ύπαρξη του Λιμανιού, η οποία συντέλεσε στην άμεση επαφή με τον έξω κόσμο.

Στη Λεμεσό τη δεκαετία του ’30 λειτούργησαν δυο καινούργια κινηματοθέατρα: «Το Γιορδαμλή», που λειτούργησε τον Δεκέμβριο του 1931 και το «Ριάλτο» το Μάρτιο του 1933. Παράλληλα λειτουργεί και ως κινηματογράφος το «Θέατρο Χατζηπαύλου» ήδη από το 1913.

Τον Απρίλιο του 1949 λειτουργεί το «Ελλάς» και το Μάιο της ίδιας δεκαετίας το «Παλλάς», (το σημερινό Παττίχειο Θέατρο).

Λίγα χρόνια αργότερα λειτούργησε το «Ρεκάλ», στην οδό Μακεδονίας δίπλα στην οδό Ελευθερίας και αρκετά χρόνια μετά το «Αριέλ» και «ο Οθέλλος».

Είδη τα καλοκαιρινά σινεμά προϋπήρχαν και είχαν ήδη καθιερωθεί, αλλά η παρουσία κλειστών αιθουσών τους χειμερινούς μήνες ήταν πλέον απαραίτητη.

Η Λεμεσός της τότε εποχής απέκτησε σε πολύ μικρό διάστημα πέντε κινηματογράφους, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τις σχεδόν 40.000 κατοίκους της πόλης.

Οι χώροι των κινηματογράφων δεν λειτουργούσαν μόνο για προβολή ταινιών αλλά χρησιμοποιούνταν και ως θέατρα για κυπριακούς και ελληνικούς θιάσους, για διαλέξεις, για προεκλογικές συγκεντρώσεις, καθώς και για μουσικές συναυλίες όπως τα κυριακάτικα μουσικά πρωινά με την συμφωνική ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του μουσικολόγου Σόλωνα Μιχαηλίδη στο Γιορδαμλή.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι κινηματογράφοι της συγκεκριμένης περιόδου καθιερώθηκαν και ως Πολιτιστικοί χώροι και έδωσαν την ευκαιρία στους τότε Λεμεσιανούς να έρθουν σε επαφή με τις τέχνες κάτι το οποίο κράτησε μέχρι το 1980, όπου δυστυχώς οι περισσότεροι κινηματογράφοι έκλεισαν λόγω της ύπαρξης της οικιακής τηλεόρασης αλλά και της ανάπτυξης  του βίντεο.

Το Ριάλτο, ήταν ένας από τους κινηματογράφους ο οποίος έκλεισε και λειτούργησε ξανά το Μάη του 1999 χάρη στο Συνεργατικό Ταμιευτήριο Λεμεσού που πλέον το λειτουργεί ως Πολιτιστικό Οργανισμό.

Την ίδια πορεία είχε και το πρώην ΠΑΛΛΑΣ (νυν Παττίχειο Θέατρο), το οποίο έγινε δωρεά στο Δήμο Λεμεσού το 1986 και μετά από την πρόσφατη συντήρηση του έγινε ξανά ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της πόλης, το οποίο εβδομαδιαία φιλoξενεί διάφορα πολιτιστικά δρώμενα από Κύπρο και Εξωτερικό. Συγκεκριμένα υπάρχουν αρκετές Ρωσικές πολιτιστικές δραστηριότητες, ικανοποιώντας έτσι και την Ρωσική παροικία της πόλης.

Οι κινηματογράφοι της τότε εποχής αποτέλεσαν την αίγλη μίας άλλης επόχης οι οποίοι ταυτίστηκαν με τα ξέγνιαστα νιάτα της επόχης εκείνης και το ρομάντζο. Ενώ για την νέα γενιά, είναι μια άγνωστη πολιτιστική πτυχή της πόλης τους.

Πηγές: limassol in history, Η ιστορία της Λεμεσού, Ριάλτο,  https://limassol.cyprustimes.com/ https://allaboutlimassol.com/limassol-history-all/ http://lemesosblog.com/